شعر زیر رو به دوستی تقدیم میکنم که همواره به فکر دیگرانه و در صدد رفع مشکلات اونا بر میادولی دیگرون همیشه بر خلاف کمکی که بهشون شده باهاش رفتار میکنند و اسباب ناراحتیش رو فراهم میکنند. فکر میکنم شعر زیر گویا تر از هر حرفی باشه.
من نگویم ترک آیین مروت کن ولی
این فضیلت با تو خلق سفله را دشمن کند
تار وپودش را ز کین توزی همی خواهند سوخت
هر که همچون شمع بزم دیگران روشن کند
گفت با صاحبدلی مردی که به همام در نهفت
قصد دارد تا به تیغت سر جدا از تن کند
نیکمردش گفت باور نایدم این گفته ز آنک
من باو نیکی نکردم تا بدی با من کند
میکنند از دشمنی نا دوستان با دوستان
آنچه آتش با گیاه و برق با خرمن کند
دور شو زین مردم نا اهل دور از مردمی
دیو گردد هر که آمیزش به اهریمن کند
منزلت خواهی مکان در کنج تنهایی گزین
گنج گوهر بین که در ویرانه ها مسکن کند
رهی معیری
مطمئنم که دوستتو خیلی خوب درک کردی البته همین که دوستی مثل تو داره کافی
دوستی یه رابطه متقابله. برام دعا کن که همیشه بتونم درکش کنم.
سلام ... خوشبحال دوستت
به نظرم یکی اینجوری ادم رو درک کنه ٬ خیلی ارزش داره
مرسی اومدی پیشم ... فقط بگم داستان شیرین واقعی هست و هنوز ادامه داره ... شاید بد بیانش کردم .. سعی می کنم بهتر بنویسم :)
فکر کنم بگی خوشبحال من جالب تر باشه آخه من دوستی دارکم که اونقدر واسم ارزش داره سعی کنم تموم زندگیش رو درک کنم.
انتخاب زیبایی بود/ یاعلی